De man van nu bevindt zich in een identiteitscrisis. Hij is niet langer afgezonderd van ontwikkelingen in de samenleving die steeds bepalender worden voor zijn leven. Een man hoort stoer te zijn, dominant, krachtig en vooral: niet gevoelig. De man anno 2020 moet zichzelf steeds weer bewijzen, met risico om status te verliezen aan andere mannen. Gevolg? Het verbergen van kwetsbaarheid achter schuine grappen en het vertonen van machogedrag, met alle gevolgen van dien.

In vroegere tijden was het niet zo’n ramp als je je bestaan binnen de landsgrenzen leidde. Zo nu en dan maakte je een rit met de auto, bij hoge uitzondering stapte je in het vliegtuig en als je geluk had verliet je één keer in je leven het continent. Daarnaast had je een relatief eenvoudige baan en leidde een tamelijk onbezorgd gezinsleven, dat was het dan.

De man van nu wordt geacht een imposante woning te hebben, een dure auto, een lucratieve baan én om de cirkel helemaal rond te maken: een prachtige vrouw. Vooral geen man, want: ‘je bent toch geen homo?’. Die verwachtingspatronen hebben de man enorm belast met een identiteitscrisis. Mannelijkheid wordt vandaag de dag geassocieerd met geweldsdelicten, verkrachting, moord, economische crisis en machtsmisbruik.

Mannen, we hebben een probleem.

Het klopt dat de plegers van deze vergrijpen over het algemeen mannen zijn, maar dit gedrag valt daarmee niet inherent mannelijk te noemen – net zoals empathie niet per definitie vrouwelijk is. Wel grijpen mannen vaker naar verdovende middelen, zoeken ze vaker een uitweg in kansspelen, seks of ongezonde voeding. Ze roken meer dan het vrouwelijk geslacht en kampen vaker met lichamelijke klachten. Daarnaast zijn mannen over het algemeen verre van praters en zoeken minder snel professionele hulp. Het wordt dus tijd dat we de mannelijkheid opnieuw uitvinden, zodat die wél bij deze tijd past en mannen sterker in plaats van zwakker maakt.

De man van nu reflecteert allesbehalve kritisch op zijn levensstijl en geeft zijn manier van leven enkel vorm met statussymbolen als auto’s, kleding en vastgoed. Hij houdt zich hiermee groot, om vooral niet voor ‘softie’, ‘homo’ en ‘vrouwelijk’ uitgemaakt te worden.

Mannen, we hebben een probleem.

Hoe moet het dan wel? De moderne man combineert klassieke mannelijke eigenschappen als ‘verantwoordelijk’ en ‘daadkrachtig’ met klassieke vrouwelijke waarden als ‘zorgzaam’ en ’empathisch’, om hiermee een nieuwe standaard te creëren. Het is tijd voor de man die zichtbaar zichzelf durft te zijn. Die krachtig is wanneer dat moet, maar zich ook kwetsbaar durft op te stellen. Hij streeft naar een plek in de maatschappij waar hij zichtbaar zichzelf kan zijn, en zet zich af tegen het beklemmende keurslijf van de klassieke man.

Mannen, we hebben een probleem. Laten we er iets aan doen.

Dylan Romeo schreef deze blog eerder voor de White Ribbon Campagne.